Het is hier een beetje stil, hè? Er valt zo weinig te vertellen over mijn haakwerk. Wat niet betekent dat ik niet haak, maar er is niets nieuws te vertellen. Ik kan jullie ook niet elke week opnieuw lastig vallen met mijn blauw/witte deken in wording. Dat zou zo saai worden. Stiekempjes haak ik daar aan verder en zoals we bijna op de helft van het jaar zijn, zijn we dan ook op de helft van de deken. Wat geen haken is maar wel maken, is jam koken. Zoonlief komt thuis met kilo's bessen, aalbessen of rode bessen, van die zure, je weet wel, waar je gezicht zo van gaat trekken. Heerlijk vind ik ze, maar wat moet je er allemaal mee. Verwerken in taart, oké, dat doe je hooguit 1 of 2 keer, je kunt ook niet alle dagen taart eten, toch? En dochterlief slaagt maar 1 keer. Er blijven er dus genoeg over om jam van te maken. Het blijft wel een werk, hoor, al die besjes rissen. Maar ik blijf het erg leuk vinden, om te doen. Al dat fruit in de pan... het opkoken tot het begint te schuimen, flink roeren, de geur die dat geeft, zo lekker zoet... het vullen van de potten... en tenslotte, al die afgekoelde potjes jam op het aanrecht, die roepen: maak mij open en proef mij, nu... wat we natuurlijk niet doen. Alles op zijn tijd. En zo staan er inmiddels al wat potten in de kast. Aalbessen/aardbeien, aalbessen, aardbeien, aardbeien/frambozen (eentje maar, maar toch). Eens kijken of ze de winter halen :-) Dat is toch het leukst ervan, in de winter je zomerfruit eten. Volgens mij zijn de blauwe bessen ook rijp, dus die zullen binnenkort hier ook wel belanden. Het wordt tijd dat ik mijn voorraad geleisuiker ga aanvullen.
2 Comments
|
|